slownikekonomiczny.pl

Krzywa Phillipsa (Makroekonomia)

Krzywa Phillipsa jest fundamentalnym pojęciem w makroekonomii, które opisuje związek między inflacją a bezrobociem w gospodarce. Ta teoria, po raz pierwszy przedstawiona przez ekonomistę A.W. Phillipsa w 1958 roku, zrewolucjonizowała sposób, w jaki ekonomiści i decydenci polityczni postrzegają dynamikę rynku pracy i politykę pieniężną. W niniejszym artykule przyjrzymy się bliżej definicji krzywej Phillipsa, jej historycznemu kontekstowi, ewolucji oraz znaczeniu w dzisiejszej ekonomii.

Historia i definicja krzywej Phillipsa

Historia krzywej Phillipsa rozpoczyna się w 1958 roku, kiedy to nowozelandzki ekonomista Alban William Housego Phillips opublikował badanie dotyczące związku między stopą bezrobocia a zmianą płac w Wielkiej Brytanii. Analizując dane z lat 1861-1957, Phillips doszedł do wniosku, że istnieje odwrotna zależność między poziomem bezrobocia a tempem wzrostu płac nominalnych. Innymi słowy, niższa stopa bezrobocia była związana z szybszym wzrostem płac, co sugerowało, że pracodawcy byli skłonni płacić więcej, aby przyciągnąć lub zatrzymać pracowników, gdy praca była trudniej dostępna.

W kolejnych latach teoria Phillipsa została rozszerzona przez innych ekonomistów, którzy zaczęli interpretować związek między bezrobociem a inflacją, a nie tylko wzrostem płac. W ten sposób zrodziła się nowoczesna interpretacja krzywej Phillipsa, która sugeruje, że w krótkim okresie istnieje odwrotna zależność między inflacją a bezrobociem. Oznacza to, że niższe bezrobocie może prowadzić do wyższej inflacji, ponieważ wzrost popytu na pracę prowadzi do wzrostu płac, co z kolei może skłonić przedsiębiorstwa do podnoszenia cen swoich produktów i usług.

Ewolucja i krytyka krzywej Phillipsa

Od momentu swojego powstania, krzywa Phillipsa była przedmiotem licznych debat i krytyki. Jednym z głównych punktów krytyki jest to, że związek między inflacją a bezrobociem, który wydawał się być stabilny w krótkim okresie, nie utrzymywał się w dłuższym okresie. W latach 70. XX wieku, wiele krajów doświadczyło jednocześnie wysokiej inflacji i wysokiego bezrobocia, co było sprzeczne z tradycyjną interpretacją krzywej Phillipsa. To zjawisko, znane jako stagflacja, skłoniło ekonomistów do ponownego przemyślenia teorii.

W odpowiedzi na te wyzwania, ekonomiści tacy jak Milton Friedman i Edmund Phelps zaproponowali koncepcję naturalnej stopy bezrobocia (NAIRU – Non-Accelerating Inflation Rate of Unemployment), sugerując, że istnieje pewien poziom bezrobocia, przy którym inflacja nie przyspiesza. Według tej teorii, próby utrzymania bezrobocia poniżej naturalnej stopy mogą prowadzić do przyspieszenia inflacji, ale nie do długotrwałego obniżenia bezrobocia. W ten sposób, krzywa Phillipsa w długim okresie staje się pionowa, co oznacza, że próby zmniejszenia bezrobocia poniżej naturalnego poziomu prowadzą jedynie do wzrostu inflacji, bez wpływu na poziom bezrobocia.

Współczesne badania i analizy nadal wykorzystują krzywą Phillipsa jako narzędzie do zrozumienia dynamiki między inflacją a bezrobociem, choć z większym uwzględnieniem złożoności i czynników zewnętrznych, takich jak oczekiwania inflacyjne, globalizacja, polityka pieniężna, czy szoki podażowe. W ten sposób, mimo licznych krytyk i wyzwań, krzywa Phillipsa pozostaje kluczowym elementem w analizie makroekonomicznej, świadcząc o ciągłej ewolucji i adaptacji ekonomii jako dyscypliny naukowej.

Podsumowując, krzywa Phillipsa jest ważnym narzędziem w makroekonomii, które pomimo swojej ewolucji i krytyki, nadal dostarcza cennych wglądów w zależności między inflacją a bezrobociem. Zrozumienie tej dynamiki jest kluczowe dla formułowania skutecznej polityki gospodarczej i pieniężnej, mającej na celu osiągnięcie stabilności cen i pełnego zatrudnienia.